W obiektywie – ‘The Prom’

Park Narodowy Wilson Promotory jest zdecydowanie najpiękniejszym parkiem na wybrzeżu jaki odwiedziliśmy w Australii. Jest to doskonałe miejsce do obcowania z naturą w jej nieskazitelnej formie. Spędziliśmy tam 3 dni i pozostał niedosyt, gdyż w parku dostępnych jest mnóstwo tras dla piechurów o różnych wymaganiach, a  nam nie starczyło czasu na zobaczenie nawet połowy. Najwiecej turystów skupia się w okolicy rzeki Tidal gdzie znajduje się jedyne legalne pole kampingowe, zaplecze sanitarne oraz niezastąpione grile gazowe. Na większości odwiedzonych przez nas plaż i zatok było pusto, więc w ciszy i spokoju moża było się rozkoszować pieknem okolicy. Niepowtrzalnym przeżyciem było dwukrotne przejście Natural Walk, czyli kilkukilometrowy spacer po olbrzymim równinnym terenie otoczonym górami, zamieszkiwanym przez wielu przedstawicieli australijskiej fauny. Do woli można było się napatrzeć na kszątające się wombaty, podejść blisko do emu, czy stracić rachubę w liczeniu widzianych kangurów. Wszystko w pięknej scenerii oraz w popołudniowym zachodzącym słońcu. To co zawsze nas zadziwiało w odwiedzanych parkach w Australii to fakt, że ludzie lubią skupiać się na jednym miejscu i tak się tam zasiedzieć, w tym parku było na prawdę wiele miejsc godnych uwagi, jednak w większości nikt się nimi nie interesował i były zupełnie puste. Każdy wypoczywa i ogląda miejsca tak jak lubi, dla nas było to akurat korzystne i z tego pobytu mamy bardzo, bardzo miłe wspomnienia.

Droga w parku …into the wild…

Wejście na plażę Darby

Ciągnąca się w nieskończoność plaża Darby

Wschód słońca nad rzeką Darby

Piękny poranek przy rzece Darby

Nasza miejscówka na śniadanie, rzeka Darby

Wejście do zatoki Whisky

Magiczne kamole na plaży Whisky

Ogniste kamole na plaży Whisky

Zatoka i plaża Picnic

Most na rzece Tidal

Kamole na rzece Tidal

Drzewa wzdłuż rzeki Tidal

Rzeźba na piasku w korycie rzeki Tidal

Serpentyny rzeki Tidal widziane z trasy Tidal Overlook Circut

W drodze na zatokę Little Oberon

Zatoka Little Oberon

Zacieniony szlak

Zapierający dech w piersiach widok z punktu widikowoego na górze Oberon

Jeden z obowiązkowych punktów programu Natural Walk, gdzie można do woli podziwiać Emu, kangury i wombaty

Wombat słodki ‘miś’ za którym chodzililiśmy z 30 minut żeby sobie go dokładnie pooglądać

Wielkie ‘Zoo’

Znaki drogowe w Australii

W pierwszy dzień po przyjeźdz do Australii w samym centrum Brisbane zauważyliśmy łażące wszędzie duże ciekawskie ptaszory  – ibisy. Kiedy wysiedliśmy pod domem naszego couchsurfera nad głowami przeleciały nam Kokatu – białe duże papugi. Po dachu wieczorem ganiały się oposy. Na plaży można wpaść na leśne indyki, na trekkingu zza drzewa spoglada wollabie, na polach golfowych pasą się kangury, a kukabary pilnie obsewują przygotowywane na grillu jedzonko.  To własciwie australijska codzienność. Obcowanie z naturą, oraz jej dostepność  to zdecydowanie jeden z najciekawszych aspektów wizyty w Australii.

Podczas pobytu w Australii wyznaczyliśmy sobie za cel,  że spróbujemy zobaczyć jak najwięcej gatunków zwierząt w ich naturalnym środowisku , a wizytę w zoo lub parku ze zwierzetami, w przypadku niepowodznia, zostawimy na sam koniec.

W Australii ponad 80% fauny jest uniaklnej, endemicznej. Małe zaludnienie, ogromne puste tereny, dostępnośc parków narodowych, niewielka liczba naturalnych drapieżników sprawia, że Australia to takie jedno wielkie naturalne zoo.

KOALA

Najśmielsze nasze oczekiwania zaspokoiła wizyta w Narodowym Parku Otway, gdzie widzieliśmy więcej niż sto zwierzątek, czasem po pięć na jednym drzewie. Warto było czekać pół roku, żeby móc spokojnie we własnym tempie obcować z kolami.

Miś Koala wbrew zwyczajowej nazwie nie jest misiem tylko torbaczem. Koala spedza 20 godzin w ciagu dnia na spaniu, w wolnych chwilach je liście eukaliptusa nawet do 1kg dziennie.

Uboga w cukier dieta sprawia, że koala nie ma energii na dużą aktywność fizyczną. Czas głównie spędza na drzewie, schodzi z niego tylko kiedy musi przejść na inne.

Mieliśmy okazję obcować z koalą z bardzo bliskiej odległości. Roman znalazł piękny okaz ukryty w gałęziach na niskim poziomie na drzewie w Kennet River.

Koale są zagrożone , duża ich ilość co roku gnie na drogach i niestety znika ich środowisko naturalne – lasy ekauliptusowe.

KANGUR

Kangur to jedyny torbacz, który skacze w celu przemieszczania się , nie umie poruszać się do tyłu, potrafi natomiast pływać.

Kangury żyją w ‘mafiach’  8-25 osobowyh grupach. Najłatwiejsze do spostrzeżenia są kangury szare, najwięksi przedstawiciele torbaczy, to kangury czerwone które mogą osiągać nawet 2 metry wrostu oraz 90 kg wagi, w stanie QLD występują kangury drzewne.

W Australii je się mięso kangura, w każdym supermarkecie można dostać stek, kiełbaskę lub burgera. Mięso jest bardzo zdrowe gdyż zawiera zaledwie 2% tłuszczu.

WOLLABIES

Mnejsi kuzyni kangurow

Wallabie albinos spotkany na spacerze na wyspie Brunny na Tasmanii

KUKABARA

Ptak charakteryzujący się niepowtarzalnym smiecho – wrzaskiem objawiajacym sie wczesniej rano lub przed zachodem słońca. Ten odgłos odbija solidne piętno w pamięci.

PAPUGI

Kakadu – Piękne papugi z charakterystycznym czubkiem. Bardzo często spotykane w grupie robią dużo hałasu.

Papuga Królewska

Papużka Galah

Papużka Rosella

PELIKANY

Łatwo je zauważyć na wybrzeżu, szczególnie tam gdzie przypływają łódki z połowów.

ORZEŁ

Orzeł zauważony na outbacku

EMU

Jeden z gatunków strusia, nie lata jednak może biegać do 50km/h

WOMBAT

Piękny niewielki z wyglądu ‘miś’ w rzeczywistości również torbacz przypominający borsuka. Chodziliśmy za nim dobre 40 minut on nic sobie z naszej obecnośći nie robił. Wombat żyje w norach.

KOLCZATKA

Wyjątkowy ssak , który znosi jaja, żyje smotnie i żywi się mrówkami. Z bliska wygląda jak przerośnęty jeż. Zwierzątko widzieliśmy trzykrotnie na Tasmanii, Roman wypatrył ich przy drodze.

DIABEŁ TASMAŃSKI

Jest największym torbaczem drapieżnym, a także padlinożercą. Ma uścisk pyska silniejszy niż krokodyl. Obecnie występuje tylko na Tasmanii jest zagrożony z powodu raka pyska.  Niestety nie udało nam się go zobaczyć. Foto żródło dinoanimals.pl

KAZUARA

Ptak który wygląda jak z prehistorii, skamieniałość na czubku głowy i niesamowicie jaskrawe kolory. Z ciekawostek u kazuarów to ojciec wychowuje młode. Foto żródło dinoanimals.pl

DZIOBAK

Jeden z najbardziej cudacznych przedstawicieli Australijskiej fauny. Posiada wiele nietypowych cech. Składa jaja, wydziela jad, posiada kaczy dziób, ogon bobra, futro wydry. Ujrzawszy go po raz pierwszy, europejscy przyrodnicy byli bardzo zdezorientowani, niektórzy sądzili nawet, że mają do czynienia z dobrze spreparowanym oszustwem.  Nam się udało go zobaczyć, lecz niestety nie sfotografować. Foto żródło dinoanimals.pl

KROKODYL

W Australii występują krokodyle słonowodne, które moga dochodzić do 7 metrów. Między innymi dlatego pływanie w północnym Queensland i Terytorium Północnym jest niezalecane. Tempertura jaj zdeterminuje jakiej płci będzie potomsto.

WIELBŁĄD

Wielbdów jednogarbrych żyjących dziko, jest wiecej w Australii niz gdziekolwiek indziej na świecie. Pojedyncze osobniki lub cale stada najłatwiej spotkać na outbaku.

ŻABA

Zielona żabka z naszego ogrodu 🙂

INSEKTY

Kolorowy insekt spotkany w lesie deszczowym w Cape Tribulation.

Wiele osób jest przerażonych ewentualnością bliskiego spotkania z jadowitym wężem lub pająkiem. W Australii zagrożenie jest również w wodzie krokodyle, rekiny, a właściwie te najgroźniejsze to malutkie meduzy. W ciag 9 miesięcy spotkaliśmy na swojej drodze trzykrotnie jadowite wężę z czego dwa razy w odstepie jednej godziny, natomiast jadowite pająki nigdy nie rzuciły nam się w oczy, choć pająków widzieliśmy tysiące, może tylko nie zdawaliśmy obie sprawy z teo czy są groźne.

Pozdrawiamy!

W obiektywie – Uluru – celebryta outbacku

Uluru (Ayers Rock) to bez wątpienia  australijski symbol i zarazem jedna z największych atrakcji tego kraju, odwiedzających turystów jest więcej niż rodowitych mieszkańców outbacku. Czekaliśmy długo, żeby zobaczyć słynną skałę na własne oczy. Miejsce znaliśmy jedynie z fotografii i najczęściej była to czerwona bryła odcinająca się na niebieskim niebie. Co nas zaskoczyło i zachwyciło, a co rozczarowało?

Zachwyciła nas sama skała, którą dokładnie pooglądaliśmy podczas dziesięcio kilometrowego spaceru wokół podstawy Uluru. Z daleka wygląda jak niemalże jednolita bryła, natomiast z bliska można podziwiać jej zakamarki, fale, poszarpane nierówności , wgięcia, przebarwienia, jaskinie, malowidła Aborygeńskie oraz rzeźbienia.

różnorodna powierzhnia Uluru, ciekawa faktura i odcień skały

Co zakręt pojawiały się nowe nieregulnarości, co sprawiało, że trekking choć po płaściutkiej powierzchni był urozmaicony. Dodatkowo szlak prowadził po terenie porośniętym wegetacją, która była ku naszemu zaskoczeniu  zielona: trawy, drzewa, krzaczki i suche kule przemieszczając się na wietrze.  Miejsce magiczne i wyjątkowe, z zadartymi głowami kontemplowaliśmy w spokoju.

Dla zainteresowanych historią Uluru codziennie można udać się na darmowe wyjście z przewodnikiem,  pracownikiem parku, który zatrzymując się w kilku miejscach naświetla fakty związane ze znaczeniem i symboliką monolitu –  jednym z najważniejszych mejsc dla Aborygenów.

Jedną z największych kontrowersji związanych z odwiedzaniem tego miejsca kultu jest kwestia wchodzenia na Uluru. W miejscu wyjścia na szlak prowadzący na szczyt monolitu znajduje się ogromna tablica informacyjna prezentująca treści w kilku językach  z prośbą o zaniechanie wspinaczki.

szlak prowadzący na szczyt Uluru

Trasa może wydawać sie prosta jednak w przypadku wysokich temperatur oraz silnego wiatru szlak staje sie dość wymagjacy. W takich przypadkach władze parku zakazują wspinaczki.

Tablica na której Aborygeni zamieścili swój apel o zaniechanie wspinaczki na Uluru.

Dla nas było oczywiste że uszanujemy prośbę i nie musimy koniecznie zobaczyć widoku z góry, natomiast gro ludzi kompletnie ignoruje ten fakt i postanawia wejść i ‘zaliczyć’ górę. Suma sumarum każdy robi jak chce, jest jednak smutne, że ludzie nie szanują czyjejś świętości.

Cały teren parku Uluru – Kata Tjuta zosatał oddany w ręce prawowitych właścicieli niespełna trzydzieści lat temu. W okolicach Uluru zostało zbudowane duże centrum informacyjne, udekorowane aborygeńka sztuką. W środku można zobaczyć między innymi  krótkie filmiki prezentujące obyczaje Aborygenów, wystawkę fauny i flory oraz zakupić pamiątki. Dla nas wrażenie całości było dość żenujące, byliśmy mocno rozczarowani prezentacjami i całym ośrodkiem. Nie wiem czemu naiwnie oczekiwaliśmy , że będą tam  Aborygeni, którzy będą opowiadać o swojej kulturze i dziedzictwie, że jakoś ten ośrodek będzie bardziej informacyjny i ciekawy.  Jedynym plusem były grille, na których można było upichcić lunch z widokiem na Uluru i odrobina cienia. Jakoś za mało było Aborygeńskiej obecności w tak ważnym dla nich miejscu.

Ptaszek w kąpieli, kilka kropel wody dla ochłody

Uluru oraz cała okolica zrobiły na nas duże wrażenie. Skała pięknie prezentuje się o różnych porach dnia zarazem z dystansu jak również z bliska podczas trekkingu. Monolit wygląda imponująco w każdych warunkach oświetleniowych oraz pogodowych. Podczas deszczu ze scian Uluru spływaja wodospady jednak dla wiekszości to powalający kontrast czerwonej skały na niebieskim niebie jest tym upragnonym i pożądanym widokiem.

Pomimo kompletnej komercializacji tej atrakcji turystycznej, można doświadczyć trochę magii, szczególnie gdy zgłębi się temat genezy i znaczenia skały. Niezapomniana jest rownież ilość gwiazd na nocnym niebie, oraz wschody i zachody słońca. Doskonałe miejsce na podziwianie artystycznych fanaberii na nieboskłonie.

Zdecydowanie warto sie pofatygować i przejchać setki kilometrów do centrum Australii, żeby spedzić kilka dni w okolicach Uluru. Dla nas osobiście ze względu na scenerię oraz wyjątkowość było to jedno z najciekawszych miejsc na tym kontynencie.

Nasz dom na kółkach –  Rosa  – na postoju z widokiem na Uluru.

Moda na outbacku. Stajliszowe siatki na muchy 🙂

Pozdrawiamy!

W obiektywie – The Olgas – spacer wśród olbrzymów

The Olgas w pełnej okazałości widać już kilka kilometrów przed dotarciem na miejsce

The Olgas to ponad 30 monolitów znajdujacych sie na terenie Parku Kata Tjuta w Północnym Terytorium na Australijskim outbacku. Znajdująca się w sąsiedztwie słynnego Uluru grupa skał żyje w cieniu ‘celebryty outbacku’ jednak zdecydowanie zasługuje na uwagę i bardziej szczegółowe poznanie z bliska. Gorąco polecamy lekki trekking wśród kopułek, gdyż byliśmy bardzo miło zaskoczeni pięknem i magią tego miejsca. Koncert kontrastów mocnych kolorów: czerwieni, granatu i zieleni to poezja dla oczu. Zabieramy Was na spacer wśród olbrzymów .

Zapierająca dech w piersiach trasa prowadzi wśród dostojnych monolitów

można poczuć się jak mróweczka i trzeba mocno zadzierać głowe, żeby ogarnąć otaczający krajobraz

samotne drzewko u podnóża jednego z mijanych głazów

ostry kontrast czerwieni i granatowego nieba wydaje się nierzeczywisty, podczas spaceru w kanionie między monolitami można w pełni docenić niepowtarzalność i magię tego miejsca

ten sam punk widokowy co na zdjęciu poprzednim wystarczy tylko odwrocić się o 180 stopni i zejść do przepięknej doliny

wyjście z wąskiego przesmyku między głazami

wychodząc z doliny na niewielkie wzniesienia rozposciera sie coraz szerszy widok na otaczajacy krajobraz

dolną cześć monolitów pokrywa zielona wegetacja która z daleka wygląda jak aksamit

na skałkach po drodze można zauważyć wygrzewające sie jaszczurki

trasa jest bardzo przyjemna i dostarcza wielu doznań wzrokowych, warto wybrać się na szlak wcześnie rano aby uniknąć palącego słońca

droga usłana zieloną wegetacją

obowiązkowo trzeba wybrać sie na wschód lub zachód słońca, aby w pełni podziwiać spektakl zmieniających się kolorów można skorzystać ze zbudowanych w tym celu platform

wschód słońca

czerwone wydmy można podziwiać po drodze na Olgasy

czerwony piach  – symbol Outbacku

W obiektywie – Kings Canyon – oaza spokoju

Kings Canyon widziany z drogi

Kings Canyon jest częścią Parku Narodowego Watarrka. Jadąc w do tego miejsca nie mieliśmy specjalnych oczekiwiań, byliśmy można by rzec w okolicy, więc szkoda by było nie zobaczyć największego kanionu w Australii. Żeby w pełni docenić ogrom tego miejsca trzebaby zobaczyć go z lotu ptaka, jednak dla przeciętnych turystów bardziej dostępną opcją jest trekking wokół krawędzi kanionu. Imponujący spacer dostarcza niebywałych wrażeń. Byliśmy bardzo miło zaskoczeni urokiem tego miejsca. Wysokie, majestatyczne ściany kanionu, bujna roślinność w wąwozie, setki ściętych rudawo-czerwonych kopułek i rajski ogród pośrodku czerwonych poszarpnych skał. Nawet sobie nie wyobrażamy ile dodatkowej magii dodaje temu miejscu potok w dolinie i wodospad z ponad 300 metrowego klifu kanionu. Taki widok widzieliśmy jedynie na zdjęciach, gdyż podczas naszego pobytu nie bylo ani kropelki wody. Zapraszamy na wspólny trekking w jednym z najpiękniejszych miejsc outbaku.

Żeby lepiej zobaczyć to miejsce można wybrać się na dwa trekkingi, każdy z nich prezentuje inne oblicze największego w Australii kanionu

Pierwszy spacerek prowadzi przez wąwóz, gdzie po dużych deszczach środkiem płynie rzeka. My nie mieliśmy tyle szczęścia, jednak mimo wszystko trasa jest piekna i prowadzi przez tereny  z bujną roślinnością i bardzo ciekawymi formacjami skalnymi. Na samym końcu znajduje się platforma widokowa skąd można podziwiać jedną ze ścian kanionu.

natura ułożyła skałki w misterną mozaike

drugi trekking po krawędzi kanionu rozpoczyna sie ostrym podejściem zwanym ‘heartbreak hill’ – ‘wzgórzem, które może przyprawić o zawał serca’  …w rzeczywistości nie jest aż tak źle w końcu Roman dał rade 😛

szlak stworzony przez naturę

po wyjściu z jednego z przewężeń rozposciera sie widok na dużą przestrzeń z wieloma kopułkami z rudawo – czerwonego piaskowca

widok z krawedzi kanionu

panoramę kanionu cieżko ogarnąć obiektywem aparatu, trzeba to zobaczyć na własne oczy

zejście do Edenu, naturalnego ogrodu w kanionie

zielone palmy w drodze do Edenu

po prostu raj…naturalne oczko wodne i piękna roślinność, doskonałe miejsce na chwilę kontemplacji

widoczek ze środkowego punku trekkingu w dole bujna roślinność wąwozu otoczona poszarpanymi ścianami kanionu

widok na najbardziej imponującą ścianę kanionu, w tym miejscu ściana wygląda jakby była równiutko wygładzona

wielokolorowa ponad 100 metrowa bryła w pełnej okazałości

naturalne skalne serduszko

po drodze do kanionu widzieliśmy wielbłądy, tym razem mieliśmy szczęście i trafiły się też żywe egzemplarze

w okolicy znajduje się również farma wielbłądów, dla tych którzy nie będą mieli tyle szczęścia żeby na nie natrafić po drodze.